Voetbal is wel degelijk te vergelijken met werken bij de brandweer volgens Diana Voorneveld (43) uit Woerden. De brandweervrouw kent beide takken van sport maar vond haar draai tussen de mannen in de brandweerkazerne in Woerden. “Alles draait om het team en je moet tegen een stootje kunnen.”
Dat stootje kreeg ze ook regelmatig op het voetbalveld. “Op het niveau waarop ik speelde, voelde dat althans wel zo. Ik scheurde mijn kruisband, brak mijn enkels en sleutelbeen. Als diepe spits vang je gewoon alle klappen op, dat was mijn rol.”
‘Het is onderdeel van mijn leven, ik sta altijd paraat. Het vraagt wat dat betreft wel wat van je en van het thuisfront’
Op haar dertigste ruilt Diana haar voetbalschoenen in voor een paar laarzen bij de vrijwillige brandweer van Woerden. “Ik vond het alle blessures niet meer waard, dus ik stopte met voetbal. Maar ik miste al snel het teamgevoel. Een collega wees mij op de brandweer.” Zelf zou ze daar nooit op zijn gekomen. “Het was geen kinderdroom van mij, ik wist er weinig van. Maar ik ben toch op de koffie gegaan en het sprak mij heel erg aan. Dat teamverband is echt mijn ding.”
Op het voetbalveld waande ze zich tussen alleen vrouwen, nu bestaat haar team hoofdzakelijk uit mannen. “We zijn in totaal met vier vrouwen binnen het korps. Waarom er zo weinig vrouwen zijn weet ik niet, blijkbaar ligt er voor sommigen toch een bepaalde drempel.” Een drempel die zegt dat je sterk moet zijn om brandweer te kunnen zijn bijvoorbeeld. “Dat zou kunnen, mannen zijn fysiek wel sterker, maar ik heb me nooit in het nadeel gevoeld. Ik heb weer andere kwaliteiten. Ligt er bijvoorbeeld een paard in de sloot, dan weet ik hoe ik moet handelen. Ik heb altijd paard gereden. Een ander weet weer meer van gebouwconstructies en weer een ander is heel sterk. Je vult elkaar aan.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ook als er heftige situaties zijn valt Diana terug op dat team. “Als er pittige incidenten zijn, dan praat je daarover met elkaar. Natuurlijk doet het wat met je, als een reanimatie niet is geslaagd, maar het is vooral verschrikkelijk voor de mensen eromheen.”
Op verjaardagen is het gesprek niet meer op een ander onderwerp te krijgen zodra ze vertelt dat ze bij de brandweer werkt. “Dat heeft niet per se te maken met dat ik vrouw ben, mensen vinden het gewoon heel interessant. Dan vragen ze of ik altijd dienst heb of dat ik mijn pieper bij mij heb.” In de meeste gevallen heeft ze die bij zich. “Het is onderdeel van mijn leven, ik sta altijd paraat. Het vraagt wat dat betreft wel wat van je en van het thuisfront.”
Haar oudste kindje is twee jaar. “Hij is te jong om te beseffen dat zijn moeder bij de brandweer werkt, maar als we langs de kazerne fietsen gaat hij uit zijn stekker. Dat vindt hij leuk. Kinderen van mijn collega’s vinden het fantastisch dat hun vader of moeder brandweer is. Het blijft toch een soort kinderdroom.” Iets wat voor Diana nooit het geval was. “Ik vond het altijd wel interessant om een voorbeeldfunctie te hebben bij de brandweer of politie, maar heb er nooit wat mee gedaan. Ook vanuit huis, ik kom uit een agrarisch gezin, was er geen connectie met de brandweer.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Mocht je als vrouw nu enthousiast zijn geworden dan heeft Diana nog wel een tip: “Begin niet over gelakte nagels of over een gezichtsbehandeling. Dan val je buiten de boot.” Ze lacht: “Je moet wel je bekkie bij je hebben en je niet laten overrulen.”
Diana is één van de vier brandweervrouwen in Woerden. Eerder spraken we Elyse, lees maar:
Voor de grap is ze met collega Helen weleens blijven zitten toen haar collega's riepen dat alle mannen moesten uitstappen....
Even op adem komen terwijl een ander voor jouw ouders of geliefde zorgt. Miranda Vlieger uit Woerden weet als geen...
Schrijf je in voor de nieuwsbrief van indebuurt Woerden en blijf op de hoogte van alles over en rondom Woerden.
Visgraatvloer of tuinkamer? Hier vind je echt alles voor jouw droomhuis
Mysterie: hoe komt Kamerik toch aan zijn naam?
Blijf op de hoogte van alles uit Woerden
© 2022 - DPG Media B.V. - Alle rechten voorbehouden